Έφυγες και κλαίει ο άνεμος το κύμα

κλαίνε τ' άστρα κι η νυχτιά

κλαίει κι η μάνα μου στο μνήμα

κλαίει, κλαίει κι η Παναγιά

Κλαίει ο Πολιτισμός στο μνήμα σου τεράστιε Μίκη Θεοδωράκη, επίτιμε Δημότη Αμμοχώστου. Έφυγε ο αγωνιστής, το σύμβολο, το μετουσιωμένο ιδανικό. Πλήρης ημερών μεν, δύσκολος ο αποχωρισμός δε.

Με το Ζορμπά σε αποχαιρετούμε, με τις συμφωνίες, τα ορατόρια, τα μπαλέτα, τις όπερες και τη μουσική δωματίου. Τελευταία μένει η μελοποιημένη ποίηση του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Ελύτη, του Νερούδα.

Κλαίει ο Πολιτισμός στο μνήμα σου. Σε αποχαιρετούμε Μίκη Θεοδωράκη με τη βεβαιότητα ότι η παρακαταθήκη σου θα είναι πολύτιμη στους αιώνες των αιώνων.

Αιωνία η μνήμη σου. Το χώμα που θα σε σκεπάσει θα είναι ελαφρύ.