Του Σάββα Κοσιάρη

Βαθύσκιωτο δέντρο….

Τα βαθύσκιωτα δέντρα ξαποσταίνουν κουρασμένους στρατοκόπους κάτω από την πυκνή φυλλωσιά τους… Κι ο κορμός τους γερός, αντέχει ανέμους και θύελλες… Μαζί του αντέχουν και όσοι, ποκούμπι και στήριγμα, τον αποζητούν… Κι οι ρίζες του, να αγκαλιάζουν τη γη και να τις αγκαλιάζει το χώμα… Να γίνονται ένα και να μετρούν μαζί το χρόνο… Κι όσο τα χρόνια στοιβάζονται, τόσο πιο γερές και πιο βαθιές οι ρίζες… Ενα τέτοιο δέντρο βαθύσκιωτο, με κορμό γερό και με ρίζες που φτάνουν ως την καρδιά της γης μας, κι η Νέα Σαλαμίνα...

Εφτά του Μάρτη του 1948 στο κινηματοθέατρο <Χατζηχαμπή> στην Αμμόχωστο συναντήθηκαν το όραμα και το πείσμα. Το όραμα προοδευτικών ανθρώπων και το πείσμα της καρδιάς τους. Καρδιά που κτυπούσε στους παλμούς της κοινωνίας και των προβλημάτων της, της έγνοιας και της προσδοκίας για το αύριο. Νικής Γεωργίου, Αντώνης Τότσης, Κώστας Ελευθερίου, Ανδρέας Πασχαλίδης, Ανδρέας Πάρπας, Παναγιώτης Καλογήρου, Νίκος Κόκκινος… Ηταν οι πρώτοι που έδωσαν χρώμα, κόκκινο και άσπρο, στο όραμα… Και τους ακολούθησαν πολλοί με τον Γιώργο Φάνο να προεδρεύει της ιστορικής ιδρυτικής συνέλευσης.

Ετσι γεννήθηκε το «Αθλητικό Πνευματικό Σωματείο Νέα Σαλαμίς». Ετσι φυτεύτηκε και ρίζωσε το δέντρο στη σκιά του οποίου έμελλε να ξαποστάσουν πολλοί και απλοί στρατοκόποι. Που ήθελαν να πορευτούν στο αύριο με βήμα δικό τους και θωριά καθάρια. Η Σαλαμίνα άντεξε σε άνομβρες συμπεριφορές μα δεν γονάτισε…

Η θύελλα του 1974 λύγισε το δέντρο, μα δεν το ξερίζωσε. Τον ίσκιο της φυλλωσιάς του τον είχαν πια μεγαλύτερη ανάγκη οι άνθρωποι της Αμμοχώστου. Τα βήματα στην προσφυγιά ήταν δύσκολα και κούραζαν πιότερο. Η Νέα Σαλαμίνα έγινε ένα ακόμη ποκούμπι της ελπίδας και του πόθου. Κι έτσι θα είναι, μέχρι την άγια ώρα του γυρισμού στη γη μας…